Moto Guzzi V11 Le Mans

Historia zna wiele przypadków motocykli, które urodziły się w nieodpowiednim momencie. W czasach gdy nabywcy nie byli jeszcze gotowi na to co oferuje dany jednoślad. BMW K1, Harley-Davidson Cafe Racer – to tylko dwa z wielu przykładów. W 2001 roku z Mandello del Lario wyjechał sprzęt, który również nie trafił w swoje czasy – Moto Guzzi V11 Le Mans. Przydomek Le Mans w ofercie Moto Guzzi pierwszy raz pojawił się w 1976 roku. Zaprezentowany wtedy motocykl był superbike’iem swoich czasów. Nawiązywał dość wiernie do wyścigówki, która w tamtych latach rozpychała się na torach całego świata. Nazwę wybrano nieprzypadkowo – francuski wyścig długodystansowy już wtedy był legendarny. Pod koniec XX w. sytuacja uległa zmianie. Japońskie sportowe maszyny generowały 150 KM z litra pojemności.

Gutek siłą rzeczy nie mógł konkurować z taką potęgą W jego ramie tkwił przedpotopowy widlak, który był w stanie wykrzesać z siebie  niezbyt imponujące 91 KM. Niestety producent wciąż określał ten model jako sportowy. Klienci szukający wrażeń nie byli nim jednak zainteresowani. Nie ma się czemu dziwić, za cenę jaką winszowali sobie dilerzy można było kupić szybszy i o wiele zwinniejszy sprzęt z Kraju Kwitnącej Wiśni. Le Mans, w zasadzie nie miał w owym czasie konkurencji. Jedyny motocykl, który reprezentował podobny styl to Kawasaki ZRX 1100/1200 R. Japoński jednoślad również odwoływał się do lat 70-tych. Dysponował jednak rzędową czwórką chłodzoną cieczą, która na papierze nie odbiegała zbytnio parametrami od włoskiego widlaka, ale w trakcie jazdy charakteryzowała się o wiele lepszą dynamiką. Nie oznacza to, że silnik Moto Guzzi był słaby – po prostu nie mógł się równać z najlepszymi pod względem osiągów. Siłą tego pieca był styl w jakim pracował.

Poprzecznie umieszczone cylindry sprawiały, że motocykl kołysał się podczas odkręcania gazu. Brak płaszcza wodnego sprawiał, że mechaniczne odgłosy pracy nie były wytłumione i każdy mógł poczuć puls tego agregatu. Odgłosy jakie wydobywały się z dwóch stylowych wydechów przyprawiały o gęsią skórkę. Układ jezdny natomiast od początku prezentował wysoki poziom. Przedni widelec USD w 2001 nie był standardem, nawet wśród najszybszych motocykli – Gutek miał go od początku do końca produkcji. Za hamowanie odpowiadały – topowe wtedy – produkty Brembo. takie same montowano Ducati 999. Z tyłu pracował centralny amortyzator i aluminiowy wahacz. Sześciobiegowa skrzynia również odbiegała od standardu tamtych lat. V11-tka w porównaniu do japońskich nakedów sprzedawała się słabo.

Wersję Le Mans wybierało najmniej klientów. Rynek nostalgicznych „ścigantów” wtedy nie istniał, bulwiasta owiewka często była powodem do żartów. Był to motocykl dla koneserów, którzy doceniali nietuzinkowy styl i historyczne dziedzictwo. Szorstki charakter również mógł się podobać. Gdyby V11 Le Mans debiutował w obecnych czasach to jestem święcie przekonany, że stałby się bestsellerem (oczywiście na miarę możliwości jakie posiada mała, włoska fabryka). Dziś te cechy, które dekadę temu wzbudzały uśmiech politowania, mogłyby być największymi atutami. Niestety Moto Guzzi jak na razie nie ma zamiaru wskrzeszać tego dinozaura. Fanom pozostaje więc rynek maszyn używanych. Niestety i on świeci pustkami. V11 Le Mans, jak już wspomniałem, nie trafił w swoje czasy. Tych maszyn nie widuje się na każdym kroku, nie są one skażone hipsterskim rakiem, który trawi segment motocykli w stylu retro, Cóż, dziś Le Mans to klasyk, prawdziwy dwukołowy youngtimer. Jest to również motocykl pełen sprzeczności. Silnik ma swój rodowód w latach 70-tych, podwozie nadal jest nowoczesne, a sześciobiegowa skrzynia to element, który w ogóle nie pasuje do całości. Dziś takich już nie robią.